ΡΟΜΕΝ ΝΤΙΡΙΣ | ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ/NOS BATAILLES/OUR STRUGGLES

Ο Ολιβιέ κάνει ό,τι μπορεί για να αντιμετωπίσει καθημερινά τις αδικίες ενάντια στους υπαλλήλους στο εργοστάσιο όπου εργάζεται. Όταν η σύζυγός του εγκαταλείπει ξαφνικά την οικογένεια τους, μένει μόνος του να τα βγάλει πέρα με τις ανάγκες των παιδιών, τις προκλήσεις της καθημερινότητας και τη δουλειά του. Αντιμέτωπος με αυτές τις νέες ευθύνες, αγωνίζεται να βρει μια ισορροπία. Γιατί η Λώρα δεν θα επιστρέψει.

H δεύτερη ταινία του ανερχόμενου Βέλγου σκηνοθέτη Γκιγιόμ Σενέζ, υποψήφια για δύο Βραβεία Σεζάρ, Καλύτερης Ξένης Ταινίας και Καλύτερου Ηθοποιού, πραγματεύεται μια τραγωδία με άμεσο τρόπο, χωρίς περιττούς μελοδραματισμός, κάτι που την κάνει ακόμα πιο αληθινή – και, γι αυτό, ακόμα πιο σοκαριστική - στα μάτια του θεατή. Με αφορμή τη συμμετοχή της σαν Special Screening στο Τμήμα Εβδομάδας Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, συναντήσαμε τον πρωταγωνιστή και Γάλλο σταρ Ρομέν Ντιρίς, καθηλωτικό στον ρόλο του Ολιβιέ, για μια αποκλειστική συνέντευξη, όπου μας μίλησε για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, τις συνθήκες εργασίας στην Ευρώπη, καθώς και για την τελευταία, εκπληκτική σκηνή του φιλμ.

Για την απόφαση του να φύγεις και ν' αφήσεις τα πάντα πίσω σου:
Δεν μπορώ να σχολιάσω μια μητέρα που αφήνει τα παιδιά της κι εξαφανίζεται, γιατί οι ανθρώπινες συνθήκες είναι πάντα τόσο πολύπλοκες. Είναι εύκολο να κατακρίνεις κάποιον, μέχρι βέβαια να βρεθείς στη θέση του. Εννοείται, παραμένει απόλυτα σοκαριστικό όλο αυτό. Τι ωθεί μια γυναίκα και μητέρα, και μάλιστα υποδειγματική στους ρόλους της, όπως βλέπουμε και στην αρχή της ταινίας, να πάρει μια τέτοια απόφαση;  Μπαίνω και στη θέση του πρωταγωνιστή, όσο μόνο σαν πατέρα, που τώρα ξαφνικά πρέπει να φροντίσει μόνος του τα παιδιά του, αλλά και σαν άντρα, που χάνει τη γυναίκα της ζωής του. Κι εκεί έγκειται και το ενδιαφέρον της ιστορίας, τι κάνεις μετά από ένα τέτοιο καταλυτικό σοκ, σαν πατέρας, σαν άντρας, σαν εργαζόμενος; Πω συνεχίζεις τη ζωή σου; Με τι όρους; Με ποια νέα δεδομένα;

Εργασία και χαρά
Με ρωτάτε αν οι συνθήκες εργασίας στη Γαλλία, και γενικά στην Ευρώπη, είναι πραγματικά έτσι, όπως τις δείχνουμε στην ταινία; Θέλετε να πείτε, γίνονται ακόμα χειρότερες. Απλήρωτες υπερωρίες, αθέμιτος ανταγωνισμός, πάγωμα ή μείωση μισθών, ενώ το κόστος ζωής παραμένει το ίδιο...Για να προετοιμαστώ για τον ρόλο μου, επισκέφτηκα πολλούς εργασιακούς χώρους, πολλά εργοστάσια και γραφεία. Και δεν μπορώ να πω ότι έφυγα με μια αισιόδοξη εικόνα στο μυαλό μου. Δεν έχω ιδέα που βαδίζουμε, κανείς δεν ξέρει.

Κόντρα ρόλος  
Προετοιμάστηκα σε όλα τα επίπεδα γι' αυτόν ρόλο, αρκετά διαφορετικό σε σχέση με άλλους που έχω παίξει στο παρελθόν (σ.σ., σαν Ξαβιέ στην τριλογία του Σεντρίκ Κλαπίς, για παράδειγμα). Πρόκειται για έναν αντιήρωα που παλεύει με όλων των ειδών τα συναισθήματα: κατάθλιψη, απογοήτευση, χαρά, ελπίδα, αμφιβολία, ενοχές, μοναξιά, έρωτα, αγάπη, μίσος, αλλά και μια αίσθηση θριάμβου, ή έστω, λύτρωσης, αν θέλετε, στο τέλος. Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι κατά κάποιο τρόπο και η προσωπική του λύτρωση. Εκεί, λέει στον εαυτό του “θα τα καταφέρω, ό,τι κι αν γίνει. Είμαι εδώ, ζωντανός. Η ζωή συνεχίζεται, κι εγώ μαζί της”.