ΜΠΟΝ ΤΖΟΥ-ΧΟ | ΠΑΡΑΣΙΤΑ

Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ - ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία του σπιτιού. Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων.

Σχετικά με τα – τουλάχιστον - “ατυχή συμβάντα” που θα ακολουθήσουν είναι πολύ πιθανό ο θεατής να δημιουργήσει spoilers άθελα του - γι' αυτό άλλωστε και ο Κορεάτης δημιουργός της ταινία, Μπον Τζουν-Χο (“Okja”, “Snowpiercer”) παρακάλεσε το κοινό, τόσο στις Κάννες, όσο και σε άλλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ να μην αποκαλύψει τι θα συμβεί μέχρι το τέλος. Τα “Παράσιτα” κέρδισαν τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, ενώ έγραψαν ιστορία πρόσφατα στο Αμερικάνικο box office, κάνοντας ένα εντυπωσιακό άνοιγμα για αrthouse φιλμ (ενώ πρόκειται και για το μεγαλύτερο platform release σε τρεις ή περισσότερους κινηματογράφους από το “La La Land” το 2016).

Με αφορμή τη συμμετοχή του “Parasite” στο Επίσημο Διαγωνιστικό των φετινών Καννών, και λίγο πριν τον Χρυσό Φοίνικα, ο Μπον Τζουν-Χο μας έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Κρουαζέτ , όπου μίλησε - με μεταφραστή - μεταξύ άλλων για την κοινωνική κατάσταση στη χώρα του, τις κινηματογραφικές αναφορές του, καθώς και το αν η post-modern, εντυπωσιακή βίλα που αποτελεί τον βασικό πρωταγωνιστή της ταινίας είναι αληθινή (οκ, spoiler: Δεν είναι. Ούτε και η τρώγλη των φτωχών).

 

Ποιος είναι το παράσιτο;

Με την πρώτη ματιά είναι η φτωχή οικογένεια, η οποία εισβάλλει στη ζωή της πλούσιας. Από την άλλη πλευρά, η πλούσια οικογένεια αποτελείται από άτομα που ακόμα και μια μικρή δουλειά δεν μπορούν να κάνουν μόνα τους, όπως το πλύσιμο των πιάτων η την οδήγηση, πρέπει να βασιστούν σε άλλα χέρια. Οπότε υπό αυτό το πρίσμα, είναι κι εκείνη παρασιτική.

Η ιδέα

Βρίσκονται συνεχώς μαζί μου οι ιδέες μου, γυρίζω σπίτι και βρίσκω κι από μία κάπου στο μυαλό μου. Θυμάμαι το 2013, όταν έκανα το ““Snowpiercer” να μιλάω ήδη για τα “Παράσιτα”.

Θυμάμαι επίσης πως όταν είχα δει το “Μίσος” του Ματιέ Κάσοβιτς, είχα μείνει κατάπληκτος. Μέχρι τότε είχα στο μυαλό μου ένα Παρίσι όπου όλοι είναι μονοιασμένοι και πίνουν συνέχεια κόκκινο κρασί. Το ίδιο πρόσφατα και με το “Florida Project” του Σον Μπέικερ. Η Κορέα, τώρα, είναι πλούσια, ανεπτυγμένη, αλλά βέβαια το κοινωνικό ρήγμα  ακόμα υπάρχει. Έξω από τις πόλεις βλέπεις πολλά τέτοια υπόγεια όπως εκείνο που απεικόνισα στην ταινία.

Επηρεάστηκα από όλα τα παραπάνω, αλλά κι από τις ταινίες του Κλοντ Σαμπρόλ με τους “μπουρζουά” χαρακτήρες, καθώς και από τον “Υπηρέτη” (σ.σ.  του Τζόζεφ Λόουζι).

Genre και πολιτική κι ο Κόρε Έντα

Ο Χιροκάζου Κόρε-Έντα ήρθε σε μια πρεμιέρα της ταινίας. Υπάρχει αμοιβαίος αλληλοσεβασμός. Αλλά η ταινία μου δεν έχει και τόση σχέση με τη δική του (σ.σ. αναφορά στον περσινό Χρυσό Φοίνικα, “Κλέφτες Καταστημάτων”, με επίκεντρο επίσης μια φτωχή οικογένεια). Άλλο στυλ είναι το δικό μου, εγώ κάνω genre films, όπου μπορείς να “μυρίσεις” κάθε χαρακτήρα. Έχουν πολιτικές αναφορές, αλλά δεν είναι πολιτικά, είναι περισσότερο ηθογραφίες. Κοινωνικές τομογραφίες.

Production design

Όλα τα σπίτια που αποτελούν το set εμείς τα σχεδιάσαμε και τα κτίσαμε. Όλα, εκτός από κάποιους δρόμους. Έπρεπε να εκφράσουν τον κάθε χαρακτήρα, οπότε δώσαμε μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια. Οι πλούσιοι είναι τυπικοί “κακοί”, τέτοιο σπίτι θα είχαν. Είχα στον νου μου έναν συγκεκριμένο αρχιτέκτονα στην Κορέα, που χτίζει ακριβώς τέτοιες βίλες. Από την αρχή, ήξερα ακριβώς που έπρεπε οι πρωταγωνιστές να ζουν, σε αυτή τη βίλα και σ' αυτήν την τρώγλη.

Τραγέλαφος

Όχι, αυτό το χάσμα  μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών τάξεων δεν πρόκειται να γεφυρωθεί.

Γι' αυτό και στην ταινία μου τα βασικά συναισθήματα είναι ο φόβος και η λύπη, όπως στο τέλος με τον γιο, το όνειρο του οποίου αποκλείεται να πραγματοποιηθεί, να αγοράσει δηλαδή κάποτε αυτό το σπίτι. Το φιλμ είναι τραγικό, μια τραγωδία, γιατί είναι πολλές οι συμπτώσεις που δεν αποτρέπουν ή, ακριβώς, οδηγούν στο συγκεκριμένο τέλος. Κανένας εκεί δεν είναι πραγματικά κακός, από την άλλη μπορεί να οδηγηθεί σε αποτρόπαιες πράξεις.

Επιθυμώ το κοινό να αισθάνεται πως θέλει να γελάσει, αλλά την ίδια στιγμή να ντρέπεται, να αισθάνεται άσχημα που το κάνει λόγω ακριβώς των τραγελαφικών γεγονότων που συμβαίνουν στην οθόνη.

Αυτό θέλω στις ταινίες μου.

* Το “Παράσιτα”/”Parasite” κυκλοφορεί στις αίθουσες από τις 17 Οκτωβρίου 2019, σε διανομή Seven Films.