CLAIRE BURGER/C' EST CA L' AMOUR

Βρισκόμαστε στην πόλη Φορμπάχ, στη βορειοανατολική Γαλλία. Από τότε που η σύζυγος του αποφάσισε να φύγει από το σπίτι, ο Μάριο μεγαλώνει μόνος τις κόρες του. Η Φρίντα, δεκατεσσάρων, τον κατηγορεί που έφυγε η μητέρα της, η δε δεκαεπτάχρονη Νίκι ονειρεύεται την ανεξαρτησία της. Ο Μάριο περιμένει τη σύζυγο του να επιστρέψει. 

Εκείνη δεν θα επιστρέψει τελικά, αλλά ο Μάριο θα ξαναφτιάξει τη ζωή του, κάτι που γίνεται φανερό και στην τελευταία, εκπληκτική σκηνή αυτής της, γεμάτης ενσυναίσθηση, πολυεπίπεδης ταινίας από την Κλερ Μπερζέ (“Party Girl”), μια από τις πιο ειλικρινείς, ταλαντούχες γαλλίδες σηνοθέτιδες της γενιάς της. Το “Αγάπη Είναι” έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, στο τμήμα Giornate degli Autori, όπου και απέσπασε δίκαια το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, ενώ συμεττείχε και στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας.

Στην τηλεοπτική συνέντευξη που μας έδωσε η Κλερ Μπερζέ στο πλαίσιο του “Rendez-vous With French Cinema 2019” της Unifrance στο Παρίσι τον περασμένο Ιανουάριο, μιλάει για τον θαυμάσιο πρωταγωνιστή της, για τις προκλήσεις του σεναρίου, τις αντιδράσεις του κοινού και για το ότι, ουσιαστικά, το “Αγάπη Είναι” είναι η ιστορία της δικής της οικογένειας.

Διακρίσεις

Η εμπειρία στη Βενετία ήταν μαγευτική. Μπορέσαμε και είχαμε στην επίσημη πρεμιέρα όλους τους ηθοποιούς, οι οποίοι είδαν το φιλμ για πρώτη φορά ολοκληρωμένο, μαζί με τους υπόλοιπους θεατές, Ιταλούς στην πλειονότητα τους, που το καταχειροκρότησαν. Μερικοί έκλαιγαν κιόλας μερικοί, άλλοι ζητωκραύγαζαν...Πολύ έντονα συναισθήματα, για όλους μας. Πριν από τα “επίσημα” βραβεία, αυτό, η θετική ανταπόκριση του κοινού δηλαδή, είναι το πιο σημαντικό.

Πόσο χρόνο θέλει ένα καλό σενάριο για να γραφεί:

Εμένα μου πήρε τέσσερα χρόνια. Ακριβώς για να μπορέσω να αποδώσω αυτό που επισημάνατε κι εσείς, μια “αυθεντικότητα” στην ιστορία, χωρίς να την κάνω υπερθέαμα. Η ταινία αναφέρεται σε πολλά οικουμενικά θέματα. Τη δυσκολία του να ανατρέφεις παιδιά, τον χωρισμό, την αγάπη. Η πρόκληση εδώ ήταν να βρω “ντελικάτες” λεπτομέρειες - όπως όταν κεντάς μια δαντέλα - που να εξελίξουν την ιστορία, να αποδώσουν καλύτερα τις χαρμολύπες του πρωταγωνιστή. Σκηνές με τις οποίες να μπορεί να ταυτιστεί κάποιος θεατής.

Κάτι μου θυμίζει

Εμπνεύστηκα το σενάριο από την ιστορία της δικής μου οικογένειας. Οι γονείς μου χώρισαν στην εφηβεία μου – η πιο μικρή πρωταγωνίστρια είμαι εγώ, κατά κάποιον τρόπο, και η μεγαλύτερη αδερφή της στην ταινία αναπαριστά τη δική μου. Η μαμά μου έφυγε από το σπίτι όταν εγώ ήμουν δεκατριών ετών, με αποτέλεσμα να θεωρήσω υπεύθυνο γι' αυτήν την καταστροφή τον πατέρα μας. A posteriori, σήμερα, στα σαράντα μου, συνειδητοποιώ πως υπερέβαλα και πως όλη αυτή η δική μας αρνητική αντίδραση πρέπει να ήταν πάρα πολύ δύσκολη για εκείνον. Εννοείται, εμπνεύστηκα τον κινηματογραφικό μου πατέρα από τον δικό μου, έναν άνθρωπο πολύ ευαίσθητο. Το φιλμ δεν είναι αυτοβιογραφικό, πάντως.

Ο μπαμπάς μου έχει μείνει στα παλιά

Όχι, ο δικός μου δεν έφτιαξε πάλι τη ζωή του, όπως ο πρωταγωνιστής. Ίσως γι' αυτό έχω κι αυτό το τέλος, σαν ένα είδος κάθαρσης – όχι απαραίτητα με την ψυχαναλυτική έννοια της -, που δεν ήρθε ποτέ γι' αυτόν στην πραγματικότητα. Η συγγραφή του συγκεκριμένου σεναρίου μου έδωσε την ευκαιρία να τον κάνω επιτέλους να ερωτευτεί και πάλι, έστω και στην οθόνη.

Home viewing

Η οικογένεια μου είδε την ταινία σε μια ιδιωτική προβολή στο Παρίσι. Η μητέρα μου και η αδερφή μου συγκινήθηκαν πάρα πολύ. Όσον για τον μπαμπά μου, νομίζω ότι πρέπει να την ξαναδεί! Όλο αυτό του έπεσε βαρύ: στην ταινία, ο “πατέρας” κάνει την ίδια δουλειά μ' εκείνον, το γύρισμα έγινε στο πατρικό μου σπίτι...θέλει χρόνο να το χωνέψει. Ελπίζω. Γιατί η ταινία δεν είναι παρά αυτό, ένας φόρος τιμής στον πατέρα (μου).

Επαγγελματίες

Μέχρι τώρα δούλευα με ερασιτέχνες ηθοποιούς. Για το “Αγάπη Είναι” ήθελα κάποιον με πείρα, και κωμικό. Έψαξα ανάμεσα σε Βέλγους ηθοποιούς, γιατί κατάγομαι από τον Βορρά και σκέφτηκα πως ένας Βέλγος θα ήταν πιο κοντά στο δικό μας θυμικό από έναν Παριζιάνο. Έπεσα διάνα με τον Μπουλί Λανέρ (σ.σ. εκτός από ηθοποιός, ο Λανέρ είναι και σκηνοθέτης), έναν άνθρωπο ευαίσθητο, με δικά του παιδιά, γενναιόδωρο, εκφραστικότατο, ανθρωπιστή.

Αληθινά αισθήματα

Η καλύτερη αντίδραση που είχα ήταν από άρρενες θεατές, που έρχονταν μετά την προβολή και μου μιλούσαν κλαίγοντας, τρέμοντας. Προφανώς, τους βγήκε όλο αυτό το άγχος της πατρότητας! Ήρθαν όμως και μητέρες, μαζί με τα παιδιά τους. Είδαν την ταινία μαζί και ήθελαν να συζητήσουμε αυτήν την εμπειρία. Όλοι βρήκαν κάτι που τους άγγιξε και χαίρομαι πολύ γι' αυτό.