ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΠΑΜΠΑΔΗΜΑ, ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΡΘΕΝΗΣ | ΑΚΡΑ/AKRA

Τον Οκτώβριο του 2018, o υπεραθλητής Σπύρος Χρυσικόπουλος πέφτει στην θάλασσα για να διανύσει μια απόσταση που για τον κοινό νου φαντάζει ακατόρθωτη: Μια απόσταση 140 συνεχόμενων χιλιομέτρων κολύμβησης στο Αιγαίο πέλαγος. Όνειρό του, να μπει το ακριτικό Καστελλόριζο, το ανατολικότερο νησί της Ευρώπης, ξανά στον ελληνικό χάρτη. Δεν καταφέρνει να τερματίσει - αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Με εμπειρία στον χώρο της διαφήμισης και σε ταινίες μικρού μήκους, η νεαρή σκηνοθέτις Δήμητρα Μπαμπαδήμα βούτηξε, ναι, στα βαθιά με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο σε ταινία μεγάλου μήκους, και δη ντοκιμαντέρ: Το AKRA, σε συμπαραγωγή COSMOTE TV, βάζει κι εμάς, από τις πρώτες σκηνές, κοινωνούς σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι αυτογνωσίας – για το πώς να πετυχαίνουμε, να αποτυγχάνουμε και να συνεχίζουμε ν' αγωνιζόμαστε, no matter what. 

Με αφορμή τη συμμετοχή της ταινίας στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 21ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, συναντήσαμε τη σκηνοθέτιδα και τον διευθυντή της παραγωγής Πέτρο Παρθένη για μια από κοινού αποκλειστική τηλεοπτική συνέντευξη, στην οποία μας μίλησαν για το εγχείρημα του Σπύρου, το πώς γεννήθηκε η ιδέα να βγει ένα ντοκιμαντέρ από αυτό, καθώς και γιατί πρέπει ν' αρχίσουμε να κολυμπάμε στ' ανοιχτά.

Η αρχή

Όλη η ιστορία ξεκίνησε όταν εγώ, με το κίνημα Weswim – όπου παρακινώ τους ανθρώπους να κολυμπούν μεγάλες αποστάσεις στην ανοιχτή θάλασσα - γνώρισα τον Σπύρο κι εκείνος μ' εμπιστεύτηκε για το κομμάτι της επικοινωνίας σχετικά με τα εγχειρήματα που είχε στο μυαλό του. Μετά, γνωρίσαμε και την Δήμητρα κι έτσι σταδιακά χτίστηκε μεταξύ μας μια σχέση εμπιστοσύνης (Πέτρος).

Είχαμε κάνει ένα αφιερωματικό πρότζεκτ πριν, με τίτλο “It's True”, κάτι που κάναμε περισσότερο για εμάς, για να εκπαιδευτούμε για το επόμενο σχέδιό μας, που τελικά αποδείχτηκε το ΑΚΡΑ (Δήμητρα).

Μετά από τα μικρά, τα μεγάλα

Είναι τρομερά συναρπαστικό το να βρίσκομαι εδώ, στη Θεσσαλονίκη, με την ταινία. Δεν μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα, γιατί όλη η ομάδα μου, πέντε άτομα συνολικά, δουλέψαμε πάρα πολύ. Είναι όλοι τους επαγγελματίες κι έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους (Δήμητρα).

Για το πότε δυσκόλεψαν τα πράγματα

Όταν ήρθε το τουρκικό σκάφος, το οποίο καθόρισε και την μετέπειτα πορεία του εγχειρήματος. Ο Σπύρος ήταν ήδη στο νερό τριάντα ώρες, είχε κανονικά τις αισθήσεις του, αλλά ο κυματισμός ήταν πολύ μεγάλος. Είχαμε πέσει σ' ένα μπουρίνι κοντά στην Τουρκία, ήρθε το τουρκικό σκάφος, οπότε ο Σπύρος αποσυντονίστηκε, έχασε για λίγο τον προσανατολισμό του, εμείς δεν μπορούσαμε να τον παρακολουθήσουμε κι έτσι τον χάσαμε από τα μάτια μας για λίγα λεπτά, που μας φάνηκαν βέβαια ώρες (Πέτρος). 

Η ώρα που βγάλαμε τον Σπύρο από το νερό. Εκεί τα χρειαστήκαμε. Δεν μπορούσε να μιλήσει, βασικά ήταν αναίσθητος. Κι εκεί που το κινηματογραφείς όλο αυτό, αρχίζεις και σκέφτεσαι το χειρότερο σενάριο...(Δήμητρα).

Δέσαμε:

Έρχεσαι πολύ κοντά στον άλλον μετά από μια τέτοια εμπειρία. Το όνειρο του Σπύρου μας παρέσυρε όλους. Αυτό και βέβαια η ακλόνητη πίστη της Δήμητρας στο όλο εγχείρημα (Πέτρος). Γενικά στις ταινίες συμβαίνει αυτό. Το να δημιουργείς δυνατές σχέσεις. Βρίσκεσαι για μέρες με ανθρώπους που έχεις επιλέξει – ή είσαι αναγκασμένος – να τους εμπιστευτείς, κι είναι κάτι σαν μικρές κατασκηνώσεις (Δήμητρα)!

Η προσπάθεια είναι που μετράει:

Η ταινία απέκτησε νόημα από τη στιγμή που ο Σπύρος ΔΕΝ κατάφερε τον αρχικό του στόχο, γιατί, εν τέλει, τον έπιασε από πολλές άλλες πλευρές. Μας έδειξε πως την αποτυχία πρέπει και μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε σαν όπλο προς την επιτυχία. Αυτό δεν έχουμε καταλάβει οι πολλοί και είναι κάτι που μας εμποδίζει να προσπαθούμε κι άλλο (Δήμητρα).

Φάση επούλωσης

Ο Σπύρος ακόμα επεξεργάζεται την εμπειρία του. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς κάτι τέτοιο, θέλει κάποιο χρόνο. Αντιλαμβάνεται ήδη πάντως το μήνυμα που έχει καταφέρει να περάσει, ότι μπορείς να φύγεις από τη ζώνη ασφαλείας σου (Πέτρος).

Το κομμάτι μετά το εγχείρημα είναι μια άλλη ταινία. Ο Σπύρος είναι τώρα σε μια διαδικασία επούλωσης (Δήμητρα).

Για το αν το Καστελόριζο μπήκε στον χάρτη

Σίγουρα! Ο κόσμος εκεί είχε έντονη την ανάγκη να βρεθεί στο προσκήνιο μ' έναν πιο ουσιώδη, αγνό, αν θέλεις, τρόπο (Πέτρος).

Ν' αρχίσουμε δηλαδή να κολυμπάμε σε ανοιχτή θάλασσα;

Απορώ γιατί δεν έχετε ξεκινήσει ήδη! Σ' ένα βαθύτερο επίπεδο, αυτή η πράξη μας μεταφέρει στην ασφάλεια που νιώθαμε σαν έμβρυα κι έτσι μας βοηθάει να παίρνουμε πιο σωστές αποφάσεις για τη ζωή μας (Πέτρος).